වස්තුව කොහිද පුතේ
තිස්සෙම රකිනා වස්තුව නුඹ මට
බලාපොරොත්තුව වේ.....
යෞවනයේ දායාදය නුඹ වූවා
ජීවිතයට අරුතක් ඇති වූවා
පේමය මියැදුනු රළු පොලොවේ
නුග රුකක් වෙන්න පැතුවා.....
පිය සෙනෙහස දුන්නෙ නැතී
පියවරු දරුවන් නොදනී
ජීවන බර කර මත අදිනා
නුඹෙ මව් බුදු වන්නෙ නැතී.....
දරු සෙනෙහස වහින තුරා
සෙනෙහේ ගග ගලන තුරා
පුත නුඹ මට සිටින තුරා
බුදු පදවි මොටද මතුදා.....
No comments:
Post a Comment